De Best Practice aanpak is een benchmarking-aanpak waarbij organisaties bepalen wie de leider in een bepaalde praktijk is en die aanpak vervolgens kopiëren.
Deze aanpak kan nuttig zijn voor het bereiken van efficiëntieverbeteringen, maar kan de differentiatie verminderen als het niet met voorzichtigheid wordt gebruikt op het strategische niveau. Waar Best Practice kan leiden tot zelfgenoegzaamheid als die eenmaal is bereikt of gekopieerd, kan het op tafel brengen van verschillende soorten Goede Praktijken een meer open markt van ideeën stimuleren. De term Good Practice werd als eerste door IBM gepromoot om te proberen het negatieve effect van het denken in termen van Best Practice te omzeilen.
Soms is het opportuun om te gaan voor de ‘volgende praktijk‘: een benadering van bedrijfsverbetering die suggereert dat een sprong voorwaarts effectiever zal zijn dan het kopiëren van de huidige Best Practice.
Daarnaast wordt ook door velen gesuggereerd om de Worst Practice, de Slechtste Praktijk, te analyseren. Een organisatie kan namelijk ook leren van hun zwakheden of mislukkingen, net zoals van hun successen.
Promising Practices (Veelbelovende Praktijken) zijn de ideeën die op lagere niveaus van een organisatie worden ontwikkeld en die een strategische invloed kunnen hebben als ze door middel- en senior managers kunnen worden gepromoot.
Practice Communities zijn informele sociale netwerken die verbonden zijn met gedeelde expertise, ervaringen en passie. Kunnen het denken en het gedrag beïnvloeden en een goede bron zijn van nieuwe ideeën en energie die de traditionele grenzen van de organisatie overschrijdt.
